liekeinindonesie.reismee.nl

"Welkom thuis Lieke"

Het is dinsdag 13.30 uur, of nee 7.30 uur. Ik ben namelijk weer in Nederland!! Nog een paar minuten en dan ben ik weer bij mijn lieve mama! Ik word er helemaal zenuwachtig en energiek van. Maar eerst nog even kort over mijn vlucht: eerst vloog ik 2 uur naar Signapore. Waar we met zijn allen uit het vliegtuig moesten, weer door de securitycheck, om vervolgens in precies hetzelfde vliegtuig, op precies dezelfde plek plaats te nemen. Het dood de tijd, zullen we maar zeggen. Nog 13 uur vliegen en dan ben ik weer in Nederland. Ik heb echt een prima vlucht gehad. Ik was erg moe, waardoor ik vooral veel heb geslapen. Maar natuurlijk ook wat films gekeken, dat hoort er wel bij! Doordat ik zowel in Indonesische tijd, als Nederlandse tijd de nacht heb gepakt, hoop ik dat dit een gunstig effect heeft op mijn jetlag.


Als ik rond 8.00 uur Nederlandse tijd met mijn backpack op mijn rug de gate uitloop, zie ik daar opeens een groot spandoek "Welkom thuis Lieke". Met daar omheen mijn lieve ouders en zussen. Ik voel meteen de tranen van geluk opkomen en ben ontzettend blij als ik ze in mijn armen mag sluiten. Na een drankje met zijn allen moet ik mijn vader en Jonne gedag zeggen, zij moeten nog werken. 's Avonds zie ik ze weer in Almere, als we met zijn allen gaan eten. Het voelt raar om weer thuis te komen in Almere en ik vraag me meteen af wat ik met mijn dag ga doen. Dat wordt met name bijkletsen met mijn moeder en nog even goed bijslapen. Terwijl ik mijn spullen opruim hoor ik opeens de stem van Kevin, mijn neefje. Wat doet die nou weer hier!? Is mijn eerste reactie. Iets op Mijke's laptop maken is het antwoord. Even later haal ik Pauline op bij de bushalte, met haar heb ik afgesproken dat ze vanavond bij ons komt eten. En opeens druppelt de ene vriend na de andere mijn huis binnen. Zo naïef als ik soms kan zijn, duurt het even voordat ik door heb dat mijn ouders en zussen iedereen voor mij hebben uitgenodigd. Ik ben echt verrast en voel met ontzettend gezegend met zoveel lieve vrienden en familie die mij meteen op mijn eerste dag in Nederland gedag komen zeggen! Wauw! 's Avonds ga ik moe, maar zeeeer voldaan naar bed toe.


De rest van de week ben ik vooral bezig met afspreken met vrienden en weer wennen aan het thuis zijn. Ik heb gelukkig ook maar weinig last van mijn jetlag. Daar ben ik heel erg blij mee!


Als ik er over nadenk zijn de afgelopen 12 weken echt heel snel gegaan. Alhoewel mijn vrijwilligerswerk in Lovina alweer zo ver weg lijkt, dat ik bijna zou denken dat het een andere reis is. Ik heb zo ontzettend veel gedaan en meegemaakt tijdens mijn reis, waar ik nog de rest van mijn leven van zal kunnen nagenieten. Hoe moeilijk ik het ook af en toe heb gehad om alleen te zijn, ik ben ontzettend trots op mezelf dat ik het avontuur ben aangegaan en ook heb doorgezet. Anders had ik nooit les kunnen geven in Lovina, surfen in Kuta, vier dagen op een boot kunnen leven, midden in de nacht opstaan om een vulkaan te beklimmen voor een zonsopgang, gaan bodyraften door de rivieren, scooter rijden op de meest onmogelijke plekken, geweldige mensen leren kennen, maar vooral mezelf leren kennen! Want hoe ontzettend fijn ik het ook heb gevonden om de Indonesische cultuur te kunnen ontdekken, heb ik ook ontdekt dat ik er niet voor ben weggelegd om alleen te reizen. Ik weet zeker dat ik nog meer van de wereld wil ontdekken, maar dan heel graag met een vriend of vriendin aan mijn zijde!


Voor nu geniet ik er nog erg van om weer onder mijn vrienden en familie te zijn. En koester ik alle mooie herinneringen die ik aan Indonesië heb. Een land waar ik de afgelopen weken verliefd op ben geworden, op de cultuur, de natuur en de mensen. Iedereen die mij zal vragen of ik kan aanraden naar Indonesië te reizen, krijgt een 'Ja' vol overgave. Ik weet zelf dan ook zeker dat ik hier ooit nog terug zal komen.


Nu dat mijn avontuur er op zit, is dit ook het einde van mijn blog. Ik wil iedereen bedanken die mijn blog heeft gelezen en zoveel interesse heeft getoond in mijn reis. Het heeft mij telkens erg goed gedaan om al jullie reacties te lezen en te weten dat jullie op deze manier met mij meereizen. Wie weet dat ik jullie in de toekomst weer mee kan nemen in een volgend avontuur.



Heel veel liefs, van een dankbare en zeer gelukkige Lieke

Week 12: Nusa Lembongan en Ubud

Nusa Lembongan (22/5-25/5)

Maandagochtend moet ik helaas afscheid nemen van Sophie en gaat ook officieel mijn laatste week in. Het plan is om deze laatste week nog goed te genieten van de zon en de mooie stranden hier. Op maandag ga ik lopend naar Dream beach. Een mooi, klein strand, maar helaas niet om te zwemmen. De golven zijn hier erg hoog. De meeste mensen staan ook alleen in de branding en laten zich dan nat spetteren door de hoge golven die breken. Tussendoor loop ik naar Devil's Tear. Een mooi klif waar grote golven tegen breken, echt ontzettend gaaf! Het staat er ook helemaal vol met Aziaten. Dankzij hen O's en A's weet je precies wanneer er weer een grote golf breekt. Op de weg terug ontdek ik dat ik blijkbaar direct naast Dream Beach zit, terwijl ik er net met een omweg van 10 minuten heen ben gelopen.

Voor de rest van mijn verblijf op dit eiland heb ik een ander, iets luxer verblijf geboekt. Dit verblijf zou mij dinsdag rond 10.30/11.00 uur ophalen. Doordat zij mijn hostel niet konden vinden, word ik uiteindelijk pas even voor 12.00 uur opgehaald. Gelukkig is het vandaag wat bewolkt en loop ik niet een prachtige stranddag mis. Mijn nieuwe verblijf ziet er prima uit! Een eigen, ruime kamer en een zwembad! Waar ik na mijn lunch goed gebruik van maak. Rond 16.00 uur is het tijd voor het laatste puntje van mijn reizigers bucketlist; Yoga! De les duurt 90 minuten en ik vind het heerlijk! Zeker dat ik dit in mijn laatste dagen nog een keer ga doen. Na het avondeten ben ik eigenlijk van plan om ergens wat te drinken, om wat mensen te ontmoeten. De bar die ik echter op het internet heb gevonden, ligt een beetje afgelegen. Gezien ik best moe ben, besluit ik terug te gaan naar mijn kamer, wat te lezen en dan op tijd te slapen.

Voor de woensdag en de donderdag regel ik een scooter, om zo de andere stranden op dit eiland te kunnen bezoeken. Mijn verblijf zit namelijk ook aan het strand, maar het is niet echt een lekker strand om te liggen. Overal zijn resorts en vissersbootjes en het strand is ook niet erg breed. Daarom rijd ik vanochtend naar Mushroom Bay. Een kamergenoot in mijn hostel vertelde mij dat dit een erg fijn strand is. Nou als ik eenmaal aankom, vraag ik mij toch erg af wat zijn definitie voor een fijn strand is. Opnieuw zijn er overal vissersbootjes, varen mensen af en aan voor snorkel- en duiktochten en is er maar weinig plek om op je handdoek te liggen. Toch besluit ik er even neer te strijken. Voor de lunch ga ik opzoek naar een plekje dicht bij mijn appartement en blijf ik de rest van de middag weer bij het zwembad. Hier klets ik een beetje met andere gasten. Helaas is het vandaag ook weer erg bewolkt. Dat was niet de bedoeling in mijn laatste dagen hier!

De volgende dag begin ik met mijn tweede yogales. Als ik er heen loop, is het duidelijk te zien dat het vannacht hard heeft geregend. Hopelijk blijft het overdag droog! Na weer een heerlijke, maar iets zwaardere yogales en mijn ontbijt ga ik met mijn scooter naar Dream beach. Dit vond ik toch wel een fijn plekje. Gezien het mijn laatste dag hier is, kies ik liever voor een bekend, fijn strand, dan dat ik weer opzoek ga naar een nieuw plekje dat hoogst waarschijnlijk weer tegenvalt. Bij aankomst begint het echter ontzettend hard te regenen... Flink balen! Want al klaart het daarna redelijk goed op, het zand is natuurlijk nu niet meer echt lekker om op te liggen. Gelukkig heb ik tijdens de regenbui twee Nederlandse stellen ontmoet, waar ik een drankje mee heb gedaan. Zij vertelde mij over Sandy Beachclub. Een beetje prijzig, maar een heerlijke plek om van de zon te genieten. Een beetje luxe gun ik mijzelf wel in mijn laatste dagen, dus vertoef ik daar de rest van de middag. En het is inderdaad een heerlijke plek! Het is duidelijk dat hier een Westerse eigenaar de plek runt. Rond 18.00 uur ga ik naar een sunsetpoint, maar helaas is het nog steeds de bewolkt om iets moois te zien. 's Avonds pak ik alweer voor de een-na-laatste keer mijn tas in. Toch wel een raar idee dat het einde al zo dichtbij is, maar ergens ook wel fijn.


Ubud (26/5-29/5)

Het is vrijdagochtend en vandaag vertrek ik naar mijn laatste bestemming in Indonesië: Ubud. Nusa Lembongan was een fijne plek, maar het viel me wel een beetje tegen. Ik had verwacht iets meer van mooie stranden en blauwe wateren te kunnen genieten. Van Ubud weet ik in ieder geval dat het aan mijn verwachtingen zal voldoen, gezien ik hier al eerder ben geweest. Main goal: laatste souvenirs kopen en de Batur beklimmen. Na een wilde bootreis en een rustige busreis kom ik even na het middaguur aan in Ubud. Voor de lunch vind ik een warung waar ze al mijn lievelingseten van Indonesië verkopen, zeker dat ik hier dit weekend nog vaker zal eten. In de middag loop ik een rondje door het centrum en oriënteer ik mij alvast op de laatste souvenirs die ik kan kopen. Ik merk dat ik er ergens wel klaar voor ben om naar huis te gaan en dat ik nu een beetje mijn tijd aan het uitzitten ben. Gelukkig heb ik voor morgen een leuk dagje gepland..!

Op zaterdagochtend sta ik weer op tijd op. Vandaag ga ik een dagje opstap met Lisa!! Zij was mijn coördinator tijdens mijn vrijwilligerswerk in Lovina. Daar konden we goed met elkaar opschieten en we hebben de rest van mijn reis dan ook contact gehouden. Het is heerlijk om haar weer te zien en we hebben ook genoeg bij te kletsen. Daarmee vullen we dan ook het grootste gedeelte van de dag. Een Indonesische vriend van haar is ook mee. We halen zijn 2 dochters op en gaan dan naar het strand van Sanur. Ondanks dat het niet echt strandweercijfer is, hebben we het wel erg gezellig met zijn allen. Eind van de middag gaan we met zijn drieën naar de bioscoop, Pirates of The Carribean 5! Daarna rijden we weer terug naar Ubud waar we met zijn drieën uiteten gaan. De avond brengen we door met vrijwilligers uit Lovina, die hun weekend in Ubud doorbrengen. Het is erg gezellig met zijn allen en echt weer als vanouds met Lisa. Ik vind het dan ook echt jammer als ik haar aan het eind van de avond weer gedag moet zeggen.

Op mijn een-na-laatste dag in Indonesië ga ik er nog even alleen op uit! Ik slaap wel in een hostel, maar heb helaas nog niet echt contact gehad met anderen om mijn dagen met hen door te kunnen brengen. Vandaag ga ik eerst een rondje lopen door de terrasrijstvelden. Ze zijn niet zo mooi als anderen die ik eerder heb gezien, maar het blijft toch prachtig om zo'n groot groenveld te zien. Ik heb de hele wandeltocht een hele donkere lucht gezien en vreesde voor de regen, maar het is toch droog gebleven! Na een korte stop voor mijn lunch gebruik ik mijn onderhandelskills bij het kopen van de laatste souvernirs. Het voelt elke keer weer als een overwinning is mijn afdingen is gelukt, maar toch voelt het ook een beetje slecht. Je neemt toch geld af dat voor jou niet veel waard is, maar dat voor deze mensen juist een hele hoop waard is! Als ik geslaagd ben ga ik naar Goa Gajah, ook wel The Elephant Cave genoemd. Niet dat het iets met olifanten te maken heeft, want het is gewoon een tempel. Mijn laatste tempel in Indonesië en ik heb er toch flink wat gezien in de afgelopen 3 maanden. 's Avonds komt dan toch de regenbui die al de hele dag op de loer ligt, helaas moet ik dan wel nog de deur uit om te eten. Regenjas aan en gaan! Ondanks dat ik helemaal gevuld ben van mijn nasi goreng, kan ik het toch niet laten om voor de laatste keer mijn allergrootste favoriet te bestellen; Pisang Goreng! Bij het hostel pak ik mijn spullen voor de laatste keer in en ga ik vroeg naar bed. Want om 2.00 uur 's nachts word ik opgehaald om de Batur te beklimmen voor zonsopgang.

Om het maximale uit mijn laatste Indonesische uren te halen beklim ik de berg Batur. De klim duurt zo'n twee uur en is toch best pittig in het donker met alleen een zaklantaarn. Het scheelt dat we met een groepje en gids lopen en dat wij ook niet het enige groepje zijn. Als je voor je omhoog kijkt, of achter je naar beneden, zie je een verlicht pad van de zaklampen. Als we rond 6.00 uur aankomen bij de top is de zonsopgang al begonnen. Doordat er veel wolken zijn, is er jammer genoeg niet veel van de zonsopgang te zien. Maar als ik gewoon recht voor mij kijk, heb ik alsnog een grandioos uitzicht wat deze klim het helemaal waard maakt. Daar zie je namelijk, achter het Batur meer, berg Agung omringd in de mist. Prachtig! Na een ontbijtje op de top, inclusief een eitje gekookt in de lava, is het tijd voor de klim omlaag. Op de een of andere manier lijkt dit zwaarder dan de weg omhoog. In het licht vraag ik mij ook met een groepsgevoel af hoe wij de klim omhoog voor elkaar hebben gekregen. We zijn allebei ook erg blij als we weer op de platte grond staan, na een afdaling van twee uur. Terug bij mijn hostel klets ik wat met mijn kamergenoten en neem ik nog een laatste massage voordat ik vanavond 15 uur in een vliegtuig moet zitten...

Om 13.30 neem ik al de bus naar het vliegveld. Dit betekent helaas dat ik nog ruim 5 uur op het vliegveld moet zitten voordat mijn vlucht vertrekt, maar dit scheelt mij wel weer een hoop geld. Gelukkig heb ik tijdens mijn reis de afgelopen drie maanden goed geleerd hoe je zo'n lange wachttijd door moet komen. Voordat ik het weet is het 20.40 uur en gaat mijn vliegtuig de lucht in!


Ik heb een heerlijke laatste week gehad, maar ben er ook wel erg klaar voor om naar huis te gaan. Ik kijk er vooral heel erg naar uit om straks mijn familie en vrienden weer te zien. Daar ben ik ook opeens ontzettend zenuwachtig voor. Hoe zal het zijn als ik ze weer zie!? Om jullie nog even goed op te hoogte te houden, beloof ik nog een laatste blog te schrijven waarin ik je vertel hoe mijn thuiskomst was en hoe ik terug kijk op de afgelopen drie maanden.


Voor nu nog een laatste groet vanuit het prachtige Indonesië!!

Liefs, xxxxx

Week 11: Kuta en Nusa Penida

Kuta (15/5-18/5)

Het is maandagochtend en ik vlieg vanuit Jakarta naar Lombok. Maar natuurlijk niet zonder problemen. De staf van onze homestay had beloofd om 6.00 uur een taxi klaar te hebben staan. Na heel veel gedoe en moeite, stond er uiteindelijk een om 6.30 uur klaar, die mij en Sophie vervolgens bij de verkeerde terminal afzette. Al met al is het goed afgelopen, ik heb mijn vlucht makkelijk gehaald. Op naar Kuta, om nog een paar dagen met Eline door te brengen. Die is vanmiddag weg naar een ceremonie in het dorp, dus moet ik mijzelf vermaken. Dat lukt mij prima! Als ik rondloop ben ik ontzettend verbaasd. Het is vier weken geleden dat ik hier ben weggegaan en ik die vier weken is er veel veranderd. Nieuwe restaurantjes, nieuwe supermarkt en allemaal borden van resorts die gebouwd (gaan) worden. Zo ontzettend zonde! Het leuke, intieme wat Kuta zo leuk maakt, is binnen een jaar verdwenen. Dat kan haast niet anders. 's Avonds is het super leuk om Eline, Bul en alle andere vrienden die ik de vorige keer heb gemaakt weer te zien!

Dinsdag ga ik meteen mee surfen. Opnieuw gaan we naar Gerupuk Inside, de surfsport waar ik ben geëindigd en de vorige keer helemaal geen leuke ochtend heb gehad. Maar er wordt mij verzekerd dat het nu beter zal zijn. De golven zijn inderdaad rustig, eigenlijk iets te rustig. Er zit zo weinig kracht in, dat ik met mijn slappe armen niet genoeg vaart kan krijgen om goed op mijn board te staan. Ik moet ook weer zoveel peddelen dat ik na anderhalf uur echt moet stoppen omdat ik te moe ben. En dat niet alleen, mijn gezicht doet ook pijn. Ik heb mijn eigen board in mijn gezicht gehad. Gelukkig niet hard en te pijnlijk, maar ik voel mijn gezicht wel langzaam opzwellen. In de middag doe ik een lange powernap en ga nog even op het strand liggen. 's Avonds gaan we met zijn drieën naar Seger beach waar we een kampvuur maken en palmwijn drinken. Het is weer vanouds gezellig!

De twee dagen daarna doe ik het lekker rustig aan. Eline gaat elke ochtend surfen, maar ik wil graag een paar stranden bezoeken in de buurt. Daar ben ik de vorige keer niet aan toe gekomen! En als ik ze bezoek wordt ook meteen bevestigd dat ik de goede keuze heb gemaakt. Wat een prachtige stranden!! Echt het paradijselijke plaatje: wit zand en helder blauw water. En nog redelijk rustig wat toeristen betreft. Echt goed genieten zo in mijn een-na-laatste week. De avonden brengen we weer met alle vrienden door. Een van de vrienden van Bul en Eline (Ardi) kookt beide avonden voor ons. Hij was eerst een kok in Sumbawe en kan erg goed koken. Vooral mijn laatste avond eet ik echt heerlijk. Hij maakt nasi goreng, met kroepoek en perkedel jagung (fried corn). Mijn drie lievelings!! En ook meteen de lekkerste die ik in al die weken heb gegeten. En het beste; ik heb de recepten!


Nusa Penida (19/5-21/5)

Op vrijdagochtend word ik al om 7.45 uur opgehaald. Vandaag zeg ik Eline gedag en ga ik naar Nusa Penida. Een klein eiland ten zuidoosten van Bali. Daar ga ik het weekend doorbrengen met Sophie. Het idee is vroeg te vertrekken en de, iets duurdere, fastboat te nemen zodat ik ook vandaag met Sophie door kan brengen. Maar het is me weer eens niet gegund. Na vandaag weet ik zeker dat er een transportvloek op mij heerst! Gisteren werd mij verteld dat de boot om 11.30 uur vertrek, vervolgens hoor ik bij de haven dat de boot om 12.00 uur vertrekt. Als ik mij incheck krijg ik echter te horen dat de boot pas 13.30 uur vertrekt! Terwijl het dan 10.30 uur is en ik dus nog 3 uur moet gaan wachten... Dit maakt mij erg boos en ik beklaag mij bij de balie. Meer dan een 'sorry' komt er echter in uit. Gelukkig ben ik niet alleen en is een Duits meisje hier ook de dupe van. Een lotgenoot maakt het weer iets minder erg. Uiteindelijk zijn we zelfs pas 14.30 uur vertrokken door problemen met de boot, waardoor ik pas om 17.30 uur aan kwam in Nusa Penida met Sophie. Helaas konden we die dag niks meer zien van het eiland, maar wel weer even bijkletsen over de afgelopen week.

Op zaterdag en zondag gaan we met een scooter het eiland verkennen, dat verschillende mooie stranden heeft. Zaterdag gaan we naar Crystal Bay en drinken we cocktails bij zonsondergang. Crystal Bay is echt prachtig! Maar helaas is de zee niet echt zwembaar door de sterke stroming. Op zondag gaan we eerst naar een tempel op het hoogste punt van het eiland en daarna door naar Kelingking beach. Hiervoor moet je echter wel een flink stuk naar beneden klimmen. Maar het water en strand zien er zoooooo mooi uit, dat we dat maar al te graag willen. Alleen begaan we een grote fout, we staan er namelijk niet bij stil dat het midden op de dag is en dat we niet geluncht hebben. Op een lege maag, in de brandende zon naar beneden klimmen gaat nog net, maar dan moet je ook nog terug omhoog... En dan is het best een domper als blijkt dat zwemmen hier ook niet mogelijk is door de stroming... Gelukkig was het wel een hele ervaring en het uitzicht echt waanzinnig mooi! Aan het eind van de dag gaan we met de boot naar Nusa Lembongan. Het buureiland van Nusa Penida.


In Lembongan brengen Sophie en ik nog een nacht samen door en daarna gaat Sophie weer naar het 'vaste' land van Bali. Ik blijf nog een paar dagen op Lembongan. Om mijn laatste dagen op het strand door te kunnen brengen en nog even goed uit te rusten voordat ik naar huis vlieg. Ja, mijn laatste dagen alweer! De tijd gaat nu echt ontzettend snel. Ze zeggen ook "Time files when you're having fun." Nou dat heb ik ook deze week weer duidelijk gemerkt. Ik heb heerlijke dagen gehad met Eline in Kuta en Sophie in Nusa Penida, maar het was ook zo weer voorbij.


Groetjes vanuit het zonnige Nusa Lembongan!

Lieke

Week 10: Yogyakarta, Batukaras, Bandung en een klein stukje Jakarta

Yogyakarta (7/5-9/5)

Voor Yogyakarta hebben we meerdere dingen die we willen bekijken. De eerste dag maken we dan ook meteen een planning voor de drie dagen dat we hier zijn en kijken we meteen wat we de rest van onze tijd in Java willen doen. Doordat we alle drie moe zijn van de Bromotour en de lange treinreis gisteren, doen we de eerste dag niet veel. 's Avonds blijven we vooral bij ons hostel. Waar we door de eigenaar worden 'meegenomen' in een jamsessie en dan besluiten met hen mee te eten. Het is een gezellige avond!

De rest van de tijd hier moet we vroeg opstaan, omdat we van alles willen bezoeken. We beginnen met de Borobodur. Een van de grootste en bekendste boeddhistische tempels. We worden om 5.00 uur 's ochtends opgehaald, zodat we er voor de grote drukte zijn. Tempel is prachtig en immens. We kunnen er makkelijk 2 uur rondlopen en foto's maken. Gelukkig valt het ook mee met het aantal bezoekers. Het lukt zelfs gemakkelijk om foto's te maken zonder andere mensen erop! Dat had ik echt niet verwacht. In de middag gaan we naar het Kraton. Dit is het oude paleis van de sultan. Het is een mooi gebouw, met vele foto's en voorwerpen die je over het leven in het paleis vertellen. Elke zaterdag is er een voorstelling met wayan poppen (soort handpoppen) waarmee het verhaal wordt verteld. Helaas kunnen wij dat niet meemaken. Wel worden wij er op gewezen dat we in de buurt kunnen bekijken hoe deze poppen met de hand gemaakt worden. We twijfelen even, maar ach, waarom ook niet? En daar kregen we geen spijt van! Van bizonhuid worden eerst de poppen in vorm gesneden, vervolgens duurt het 4 dagen om alle gaatjes in de poppen te slaan met een naald en daarna nog 3 dagen om de poppen de juist kleur te geven. Wat een ambacht, maar zo verschrikkelijk mooi! De poppen worden veelal in schaduwspelen gebruikt, vandaar de gaatjes. De gaatjes in de lichamen hebben allemaal een betekenis en zo vertelt elke pop een verhaal. Ontzettend bijzonder en gaaf om dit allemaal te zien.

Op onze derde dag in Yogyakarta bezoeken we de Prambaran, een grote hindoeïstische tempel met daar omheen allemaal kleine tempels. Dit doen we met het openbaar vervoer, omdat dit een stuk goedkoper is! Gelukkig is alles om goed uitgelegd en loopt onze heenreis voorspoedig. Ook deze tempel is weer erg mooi, maar ook een stuk drukker dan de tempel gisteren. Het is duidelijk te merken dat we wat later zijn gekomen. Overigens ook in de hitte, best zwaar om in de volle zon over het terrein te lopen en de tempels in te klimmen! De terugreis met de bus verloopt iets minder soepel, omdat we erg lang op onze bus moeten wachten. Toch besluiten we eind van de middag nog een keer de public bus te nemen, naar een ander deel van Yogyakarta. Dit duurt alleen weer verschrikkelijk lang. Het plan was naar een buurt te gaan waar veel zilverwinkels waren en daar rond te lopen. Maar de bus laat zo lang op zich wachten, dat we in het schemer van de avond aankomen en slechts 2 winkels ingaan en dan weer terug. De avond brengen we door bij een bar, waar de eigenaar van ons hostel optreedt met zijn band. Iedereen van het hostel is daar. Het is een gezellige avond zo met zijn allen! Hierdoor wordt het ook wat later dat we terug komen, terwijl we nog onze tas moeten inpakken en de volgende dag tussen 7 en 8 worden opgehaald om naar onze volgende bestemming te gaan; Batukaras!


Batukaras (10/5-13/5)

Ons plan was om naar Pangandaran te gaan, om vanuit daar de Green Canyon/Green Valley te bezoeken, te surfen en te luieren aan het strand. Op aanraden van de staf van het hostel, vertrekken we vandaag echter naar Batukaras. Een paar minuten ten westen van Pangandaran. Helaas zijn we wel onze hele woensdag kwijt met onze reis daar naartoe. Maar zodra we aankomen zien we meteen waarom we hierheen zijn gestuurd. De natuur is echt prachtig, je kan duidelijk zien dat dit een paar jaar geleden nog allemaal jungle was. En het strand heeft iets idyllisch, omdat er zo weinig toeristen zijn en het tussen de bomen zit.

Om onze tijd goed te gebruiken gaan we de volgende dag meteen de Green Canyon bezoeken. We konden kiezen om met de boot te Green Canyon te bezoeken, of door te bodyraften. Na wat twijfels van mijn kant, hebben we voor het laatste gekozen.men WAUW! Wat was dit ontzettend gaaf. Met scheen/kniebeschermers, een zwemvest en een helm hebben ons door de hele rivier vervoerd. Op sommige punten konden we ons gewoon rustig door de stroming mee laten voeren, op andere punten moesten we goed de instructies opvolgen omdat we door een stroomversnelling gingen en er waren momenten dat we via de rotswand moesten klimmen. Tussendoor hebben we ook nog 2 keer van een 5 meter hoge rots af kunnen spreken. Ik was in het begin best bang, maar zodra de adrenaline loskwam, heb ik alleen nog maar kunnen genieten!! Wat een geweldige manier om de omgeving te verkennen. Wat vooral ook erg fijn was, was dat wij met zijn drieën door twee gidsen werden geholpen. Wat een luxe! De rest van de middag hebben we niet veel energie meer over. We chillen in de hangmatten en lopen een stukje om de omgeving te verkennen.

We vinden dit zo een fijn plekje, dat we ons verblijf met een nacht hebben verlengd. Wat betekent dat we vrijdag ook nog de hele dag hebben om uit te rusten en we pas zaterdag verder reizen. Daar maken we goed gebruik van door naar het strand te gaan. Het plan was te gaan surfen vandaag. Maar we voelen ons niet heel fijn bij de golven, ze lijken alle kanten op te gaan. Dus besluiten we het morgenochtend vroeg, voor ons vertrek, nog maar een keer te proberen. Als we aan het eind van de middag teruglopen, voel ik een lichte bries en krijg ik opeens ontzettend veel zin om te gaan hardlopen. Dit heb ik niet meer gedaan sinds ik met mijn reis ben begonnen. Het plan was in deze drie maanden af en toe te gaan rennen, maar na het verzwikken van mijn enkel heb ik het niet meer aangedurfd. Nu ga ik er voor en wat is het heerlijk zeg! Ik hoop de kans te krijgen om nog een keer te rennen voordat ik naar huis ga.


Bandung [+ Jakarta] (13/5-14/5)

Ons plan om vanochtend nog te gaan surfen, kan helaas niet doorgaan. Volgens onze telefoon was het maar 3.5 uur rijden naar Bandung, maar gisteravond zijn we er achter gekomen dat het twee keer zo lang duurt. Helaas pindakaas! Dus we staan weer vroeg op, om zo vroeg mogelijk te bus te kunnen pakken. Na weer een lange reis, in een gelukkig comfortabele bus, komen we tegen 5 uur bijzonder hostel in Bandung aan. Helaas kunnen we vandaag niet veel meer doen. We zijn ook weer erg moe van onze reis. Desondanks maken we wel weer iets mee vanavond. Als wij na het eten willen afrekenen, snappen we niks van wat de bediening tegen ons zegt. Het lijkt alsof ze ons willen duidelijk maken dat onze rekening al is betaald, maar wij hebben niks gedaan... Ik besluit uiteindelijk met de bediening mee te lopen en kom er zo achter dat er een Indonesische man ons eten heeft betaald. Als ik vraag waarom, is het antwoord dat we er zo leuk uitzagen en hij daar zin in had. We weten alle drie niet wat te zeggen. Dus bedanken de man maar hartelijk!

Het plan: eten en op tijd naar bed, zodat we morgen vroeg de stad in kunnen! Ik wil namelijk al om 11.50 uur de trein pakken, zodat ik nog wat van Jakarta kan zien. Betty en Sophie nemen de trein dan later op deed dag, zodat we onze laatste avond samen door kunnen brengen en we alle drie in Jakarta zijn voor onze vlucht de volgende dag

Dat was het plan... Maar helaas is het niet gegund! Als we de volgende ochtend aan de overkant in de supermarkt onze treinkaartjes willen boeken, blijken er alleen nog kaartjes voor de avondtrein van 19.50 uur te zijn. We lopen maar naar het station, in de hoop daar vroegere kaartjes te kunnen vinden. Maar helaas, alle treinen zijn volgeboekt. Tot morgenochtend 11.00 uur, terwijl mijn vliegtuig om 9.00 uur vanuit Jakarta vertrekt... Ik heb even flinke paniek en weet niet wat te doen. Onze andere optie is met de bus naar Jakarta te gaan, of een taxi te nemen wat vele malen duurder is. We besluiten een buskaartjes te gaan regelen en zo begint een flinke zoektocht. Pas 3 uur later hebben we iets kunnen regelen. Of nou ja regelen, we hebben het busstation gevonden. Alleen kun je daar geen plaatsen reserveren, maar moet je gewoon komen en je kaartje in de bus kopen. Die vertrekt zodra die vol is. Ondertussen is het al tegen 12.00 uur. We besluiten nog de stad in te gaan en dan rond 16.00 uur de bus te pakken. We zijn namelijk in Bandung met een doel! De oma van Betty en de opa van Sophie hebben allebei als kind in Bandung geweest. Het leuke is dat de oma van Betty nog precies weet waar ze gewoond heeft en dus kunnen wij haar huis opzoeken. Heel leuk om te zien! De huizen in deze straat hebben best veel weg van Nederlandse huizen. Je kunt ook duidelijk zien dat er nu rijke mensen wonen.

Nadat onze missie geslaagd is, kunnen we gaan lunchen en richting de bus. Helaas lopen we wat vertraging op en is het uiteindelijk 17.10 uur als we bij het busstation aankomen. Nadat we lastig worden gevallen door allemaal Indonesische mannen, die ongevraagd foto's van ons maken, komen we bij de juiste bus terecht. Althans, dat denken we. Want wat blijkt, deze bus vertrekt pas om 18.30 uur. Oftewel, we mogen nog anderhalf uur in de bus wachten, voordat onze busrit van 3 uur begint... Na veel heen en weer gepraat komen we er uiteindelijk achter dat er een andere bus eerder gaat. We stappen over, maar desondanks is het alsnog 18.10 uur als we eindelijk vertrekken. Het zit ons niet echt mee met transport...

Om 21.30 uur worden we alle drie abrupt wakker gemaakt door iemand van de bus dat we moeten uitstappen, omdat we bij onze halte zijn. Vervolgens moeten we een paar taxichauffeurs 10x vertellen dat we geen lift nodig hebben (nee begrijpen ze hier soms heeeeel moeilijk) en dan kunnen we naar ons verblijf voor vannacht lopen.

Na wat gedoe met onze slaapkamers (ja, echt een pechdag) en een FaceTime sessie met iedereen thuis (het is immers Moederdag!) vertrekken we naar de stad voor een drankje om onze laatste avond samen te vieren. Om 2.30 uur liggen we weer in bed.


Mijn tijd in Java zit er alweer op. Morgenochtend vertrekken Sophie en ik al om 6.00 uur naar het vliegveld. Ik vlieg om 9.05 uur naar Lombok en Sophie om 10.00 uur naar Bali. Betty vliegt in de avond naar Maleisië. Het is dus echt tijd om elkaar gedag te zeggen. Toch wel jammer, nadat we drie super leuke weken met elkaar hebben doorgebracht. Gelukkig wonen we niet zo ver van elkaar vandaan in Nederland en zullen we elkaar zeker weer zien!

Java was toch iets anders dan ik had verwacht. Ik verwachtte namelijk iets meer terug te zien van de Nederlandse geschiedenis. Aan het eind hoopte ik dit nog in een museum in Jakarta te kunnen bezichtigen, maar heb daar niet meer de kans voor gekregen. Een goede reden om dus ooit terug te komen naar Java!

Morgen vlieg ik naar Lombok, waar ik Eline weer op ga zoeken in Kuta. Ik heb het daar eerder zo leuk gehad, dat we al snel afspraken dat ik weer terug zou komen.



Een vermoeide, maar vrolijke groet!

Lieke

Week 9: Op naar Java! Malang, Batu en Soerabaya

Malang (2/5-5/5)

Het is dinsdagochtend en vanmiddag vliegen we naar Malang, Java. Op het vliegveld ontmoeten Betty en ik Sophie weer. De komende twee weken reizen we met zijn drieën door Java, van oost naar west. Ons transport naar het vliegveld is nog even stressen, als we voor de internationale vertrekhal worden afgezet, terwijl we de nationale moeten hebben die nog best een eindje lopen is! Maar we redden het allemaal. Al helemaal als blijkt dat de vlucht een uur vertraging heeft.

Voor Malang hebben we een hostel geboekt met een Nederlandse naam (Huize Jon). Bij aankomst blijkt de eigenaar Indonesisch te zijn, maar hij spreekt ook Nederlands! Hij vertelt ons van alles over de stad wat we kunnen doen. Een van zijn aanraders is Toko Oen, een half-Nederlands restaurant waar ze ook kroketten serveren. Het gebouw komt nog uit de tijd van de Nederlandse bezetting. We besluiten er die avond heen te gaan, maar wat valt het vies tegen zeg! We zullen er de rest van ons verblijf nog vaak grapjes over maken hoe 'lekker' je kan eten bij Toko Oen.

Op woensdag bezoeken we een museum die ook deels over de Nederlandse geschiedenis gaat. Heel grappig om tussen al die Indonesische woorden opeens Nederlandse woorden tegen te komen. Helaas is er verder maar weinig vertaald, waardoor we in helemaal begrijpen waar alles om gaat. Hier worden we ook aangesproken door het personeel of ze met ons op de foto mogen. Op dat moment vinden we dat alle drie nog leuk en prima. De rest van de dag kunnen we niet heel veel doen, omdat het veel regent.

De volgende dag regelen we ons bezoek aan de Bromo voor die nacht. Daarna ga ik met Sophie naar de vogeltjesmarkt, terwijl Betty op bed blijft liggen. Nu dat ik mij weer helemaal beter voel, is zij zich juist slechter gaan voelen. Sophie en ik zijn helemaal onder de indruk van de vogeltjesmarkt. In een klein straatje hangen tientallen kooien, met wel honderden vogels. Allemaal verschillende soorten. We zien zelfs een kalkoen die amper in zijn kooi past... We krijgen toch wel erg medelijden met al deze vogeltjes. Als we een een ander straatje ingaan, krimpen onze dierenparken nog meer ineen. Er werd gezegd dat je niet naar deze markt moest als je een grote dierenfan bent, maar dit hadden we niet verwacht. De vogeltjesmarkt is niet alleen voor vogeltjes, we zien ook honden, apen, katten, konijnen, eekhoorns, cavia's en weet ik veel wat voor dieren nog meer. En allemaal zitten ze in veel te kleine hokjes en zie je bij de meeste dieren de paniek in de ogen. Wat het allemaal nog zieliger maakt: de meeste kooien staan in de volle zon en de dieren kunnen geen kant op. We zijn er allebei heel erg van ontdaan en dan ook best blij als we aan het eind uitkomen op een soort bloemenmarkt. Na wat navraag bij ons hostel, komen we er achter dat de dieren worden verkocht als huisdieren en dus niet om te eten. Dat is dan een kleine opluchting. In de middag nemen we alledrie een heerlijke massage, waarna we doorlopen naar Ijenboulevard. Dit werd bij ons aangeprezen als de Nederlandse straat. Heel erg Nederlands komt het niet op mij over, maar zoals de straat is ingedeeld doet het mij heel erg denken aan de Apollolaan in Amsterdam-Zuid. Waardoor je toch een beetje de Nederlandse sfeer proeft.

De volgende dag, of nou ja nacht, staan we alledrie om 1 uur klaar voor onze tocht naar de Bromo vulkaan. Op dat moment is het precies 20.00uur in Nederland, oftewel dodenherdenking. Vanuit ons hostel in Malang, kunnen wij dan toch meedoen met de twee minuten stilte. Daarna zitten we bijna 3 uur lang in een jeep. Het zit totaal niet lekker en van slapen komt dan ook eigenlijk niks terecht. Rond 3.30uur worden we bij het viewingpoint van de Bromo afgezet voor de zonsopkomst. Dat betekent nog bijna 2 uur wachten in de vrieskou totdat we de zon kunnen zien opkomen. We hebben het verschrikkelijk koud en zijn moe, wat ons erg chagrijnig maakt. En dan komt nog het ergste: alle Aziaten willen met ons op de foto. We worden gewoon aan onze arm getrokken als we weg willen lopen. Ontzettend onbeschoft. De zonsopgang is mooi, maar wel iets minder dan ik er van verwacht had. Daarna gaan we door naar de Bromo. In een gigantische drukte lopen we de vulkaan op, gelukkig is het steilste stuk via een trap te beklimmen. De vulkaan is gigantisch en stinkt ontzettend erg naar zwavel. Nu zou ik willen dat ik een mondkapjes had gehad! Maar het is ook wel erg gaaf om mee te maken. Je ziet de lava niet, maar je kan het duidelijk horen borrelen. Op de terugweg stoppen we nog bij een waterval en zijn we uiteindelijk om 12.00uur weer terug bij het hostel. We rusten alledrie wat uit en 's avonds ga ik met Sophie naar Batu, een dorpje op zo'n 40 minuten rijden van Malang. We hebben een super avond! Er blijkt namelijk een soort streetfoodmarket te zijn, waar we onszelf verplichten om van alles te proberen. Gewoon even opletten waar de meeste locals zijn en proeven maar! Het is allemaal super lekker, maar toch voelen we ons niet helemaal op ons gemak. We zijn namelijk de enige toerist en voelen ons erg bekeken in onze korte broek en hemdje. Leerpunt voor de volgende keer: altijd een lange broek aan of sarong meenemen als je naar een onbekende plek gaat.


Soerabaya (6/6)

Zodra alle spullen zijn ingepakt vertrekken we met een taxi naar Soerabaya, voor een dag. Betty en Sophie willen hier graag naartoe omdat van beide een van hun grootouders hier heeft gewoond als kind. Bij aankomst boeken we meteen treintickets naar Yogyakarta. We hebben zo'n 5 uur de tijd om de stad te verkennen. En dat is voor ons meer dan genoeg, er is namelijk niet heel veel te zien. En geen van beiden weet waar hun grootouder heeft gewoond. Het leukste is de markt waar we terecht komen, waar vooral heel veel kroepoekkraampjes te vinden zijn. Dit moet ik natuurlijk hebben! Rond 16.00 uur regelen we ons avondeten en wat snacks voor in de trein. Daarna halen we onze backpacks op bij een hotel, waar we deze achter mochten laten voor een dagje. Dan is het tijd om 5 uur in de trein te zitten naar Yogyakarta. Bij vertrek is het al donker, dus veel van de omgeving kunnen we niet zien. Als we aankomen gaan we rechtstreeks naar ons hostel en naar bed.


Het was een drukke, maar leuke week. Het is ontzettend gezellig om weer met zijn drieën te zijn en in Java is genoeg te zien en te beleven. De komende week blijven we nog een paar dagen in Yogyakarta, waar we genoeg willen doen. Daarna willen we door naar Batukaras, een kustplaats waar je als beginner goed kan surfen. Vanuit daar door naar Bandung en eindigen in Jakarta, waar we alle drie weer een andere kant opvliegen.


Lieve groetjes! Lieke

Week 8: Labuan Bajo, Canggu en Sidemen

Labuan Bajo (25/4-27/4)

Na 3 nachten op een boot slapen, is het heerlijk om weer in een echt bed wakker te worden. We staan al vroeg op, omdat we met een groepje op de scooter naar de watervallen zouden gaan. Door wat miscommunicatie zijn de jongens al vertrokken en blijven wij achter. We doen het meteen veel rustiger aan en stellen ons plan bij; visumverlenging regelen voor Sophie. De rest van de dag doen we rustig aan en ik vind dat helemaal niet erg. Ik voel me opeens ontzettend slap, heb last van mijn gewrichten en pijn aan mijn hoofd en buik. Waarschijnlijk zijn dit de bijwerkingen van de malariapillen waar ik 5 dagen geleden mee ben begonnen... En ik kan je vertellen dat het geen leuke bijwerkingen zijn. Helaas hou ik er ook nog de rest van mijn verblijf in Labuan Bajo last van en gaat het pas over als ik besluit met mijn malariapillen te stoppen.

De rest van de tijd in Labuan Bajo doen we maar weinig. Betty, Sophie en ik zijn alle drie erg gesloopt van de bootreis. Pas als je weer echt kan ontspannen, merk je hoe weinig energie je over hebt na vier dagen op een boot. Daarbij is er in Labuan Bajo zelf niet heel veel te beleven, dan zouden we verder het binnenland in moeten. We vullen onze dagen met chillen en lopen een rondje door de stad. Verder maken we ook onze reisplannen rond. Volgende week gaan we met zijn drieën twee weken door Java reizen. Betty en ik vliegen eerst naar Bali voor vier dagen, dat is het goedkoopste. Sophie doet dan haar gevorderde duikcursus en zien wij op het vliegveld van Denpasar. Ik heb er al helemaal zin in!


Canggu (28/4)

Betty en ik hebben een vroege vlucht (7.20 uur). Gelukkig is het vliegveld dichtbij en gaat het inchecken heel snel, waardoor we niet al te vroeg op hoeven te staan. Betty vergeet nog bijna haar paspoort in de wc, maar dan kunnen we vliegen en zijn we een uur later op Bali. Het is grappig hoe erg je in Indonesië merkt dat je weer op een ander eiland bent. Zeker in vergelijking met Flores waar er nog nauwelijks toerisme is en de bevolking grotendeels islamitisch. We nemen een taxi naar Canggu en ik herken het al snel terug van de vorige keer dat ik er was.

Doordat we er al vroeg zijn, hebben we nog veel aan onze dag. We regelen een scooter bij ons hostel en rijden dan naar Pura Tanah Lot. Een hindoeïstische tempel op een klif, zo'n 30 minuten rijden van ons hostel. De tempel en de omgeving zien er erg mooi uit. Helaas is het hoogtij, waardoor we niet naar de tempel kunnen lopen. Je kan merken dat dit een erg toeristische plek is, want het is helemaal vol me Aziaten. Die niet alleen foto's van de tempels maken, maar ook van ons. De meesten vragen het nog netjes, maar een vrouw is zo brutaal dat ze doet alsof ze een selfie maakt, maar ondertussen foto's van ons maakt. Na ons tempelbezoek hebben we tijd om nog even alle winkels in Canggu te bekijken. 's Avonds eten we bij Pasta Grage, de warung van Hate en Dati. Dit zijn kennissen van een collega van mijn moeder, waar ik mailcontact mee heb gehad. Daarna gaan we een drankje doen bij The Old Man samen met twee jongens die we tijdens de bootreis hebben ontmoet. We halen de jongens, Florin & Nicolai, over om mee te gaan in onze weekend plannen: De Besakih tempel bezoeken. Want hoe meer zielen, hoe meer vreugde en het scheelt een hoop in taxikosten.


Sidemen (29/4-30/4)

Rond 11 uur vertrekken we met zijn vieren in een taxi richting Sidemen. Dit is een plaatsje in het binnenland van Bali, ten zuiden van de bergen. Als we in de buurt zijn, loopt het verkeer helemaal vast. Er is morgen een grote ceremonie en aan alle mensen in het verkeer te zien, wordt er vandaag ook al iets gevierd. Als we de verkeersdrukte achter ons hebben gelaten en steeds dichter bij onze homestay komen, veranderd te natuur. Opeens zien we overal valleien met terrasrijstvelden. Het is zo mooi! Betty en ik kunnen niet wachten tot we hier kunnen rondlopen. De rest van de dag doen we niet veel meer, gezien er hier ook niet veel te doen is.

De volgende dag vertrekken we al vroeg. We hebben een tour geregeld met drie stops: Besakih tempel, terrasrijstvelden en het waterpaleis Tirtagangga. De Besakih tempel wordt ook wel de moeder der tempels genoemd, omdat hij zo groot is. Helaas kunnen we daar niet heel veel van zien. Doordat er vandaag een ceremonie is, is de tempel afgeladen met locals die hun offeringen komen doen. Vanwege deze drukte zijn de meeste plekken alleen toegankelijk als je gaat bidden, dus kunnen wij deze plekken niet bezoeken. Gelukkig is het ook al indrukwekkend genoeg om zoveel mensen bij elkaar te zien, die met hun hele familie hun offeringen komen doen.

Terwijl we naar het waterpaleis rijden, stoppen we onderweg bij de terrasrijstvelden. Dit blijft indrukwekkend om te zien, zo'n groot veld helemaal groen van de rijstplantages en tussendoor een paar mensen die aan het werk zijn. Ik maak een klein rondje met Betty en geniet van het uitzicht. Het waterpaleis ziet er ook mooi uit. Het is niet zozeer een paleis, maar vooral een grote tuin met verschillende mooie vijvers, inclusief een heleboel vissen!

We zijn eerder terug bij onze homestay dan we hadden gedacht, dus besluiten we meteen terug te gaan in plaats van morgenochtend. Zo raken we minder tijd kwijt. Rond 18.30 uur zijn we weer in Canggu en zeggen we de jongens gedag.


Canggu (1/5)

Betty heeft vanochtend van 6.00-8.00 haar eerste surfles. Ik ga rond 7.00 uur naar het strand, om toe te kijken en foto's te maken. Betty vond het zo leuk, dat we besluiten ergens in de komende twee weken een keer samen te surfen in Java. De rest van de dag brengen we winkelend door. Eerst rijden we naar Seminyak en vanuit daar door naar Kuta. Twee toeristische badplaatsen iets ten zuiden van Canggu. Met name over Kuta heb ik veel negatieve verhalen gehoord over het massatoerisme. Na een middagje hier doorgebracht te hebben, snap ik goed waar de verhalen op gebaseerd zijn. We hebben maar een klein stuk gezien, omdat we alleen naar de shoppinghal wilden, maar het voelde alsof we in Spanje waren. Het was een echte, Westerse toeristenplaats. Geen spoor van Indonesië of Bali te bekennen. In de minuut die we over het strand hebben gelopen, werden we continu door iedereen aangesproken en zijn 'strandtentje' ingelokt. Zo erg dat we besloten meteen weer van het strand af te gaan. Deze ervaring heeft in ieder geval voor mij bevestigd dat ik aan het eind van mijn reis deze plaats niet hoef te bezoeken.

De avond brengen we weer door in Canggu. Daar doen we nog een drankje met Florin en Nicolai om hen gedag te zeggen. Morgen vliegen we namelijk alweer naar Java!



Na vier dagen op een boot leven, was dit een week met veel heen en weer reizen! Helaas ben ik in het begin van de week ziek geweest van de malariapillen. Maar gelukkig was dit grotendeels over nadat ik gestopt was met de pillen. Ik voel me nu stukken beter en heb genoeg energie over om Java te gaan ontdekken! Hier heb ik ontzettend veel zin in, ik ben heel erg benieuwd naar dit eiland. Wat het nog leuker maakt, is dat ik dit samen met Betty en Sophie mag doen. Ik ben er klaar voor, Java here we come!



Liefs vanuit Bali! X Lieke


P.s. Ik heb natuurlijk ook weer foto's op de website geplaatst!



Week 7: Mataram, Senggigi en Komodo eilanden

Mataram - 17/18 april

Maandagochtend vertrek ik al vroeg naar Mataram, de hoofdstad van Lombok. Hier regel ik met behulp van een local (Raquel) mijn visumverlenging. Aan het eind van de maandag is mijn visum met 30 dagen verlengd. Fijn, want anders zou ik 300.000 IRP (€30) betalen per dag dat ik 'illegaal, in Indonesië ben. In de middag verken ik het winkelcentrum van Mataram. Dit is een gigantische overdekte mall die op loopafstand van mijn homestay ligt. De winkels hebben een westerse uitstraling, maar op de Rip Curl en Roxy na, zie ik geen bekende winkels.

Eind van de middag word ik weer opgehaald door Raquel. Een vriend van hem opent vanavond een restaurant in Kuta en hij heeft gevraagd of ik mee wil rijden. Liever nog een avond met Eline in Kuta, dan een avond alleen in Mataram! En dus rijden we rond 16.00 uur een uur heen en 's avonds rond 21.00 uur weer een uur terug. Toch best spannend, met zo'n 80 km/u zonder helm achter op de scooter, want dat is hoe dat gaat hier. Gelukkig gaat het allemaal goed.

Mijn tweede dag in Mataram breng ik door met het bezoeken van vier verschillende tempels: Taman Pura Lingsar, Taman Narmada, Pura Meru en Taman Mayura. Ik regel een scooter bij mijn homestay (dit keer toch maar met helm) en ga rondtoeren. Vooral Taman Narmada vind ik erg mooi. Het is een groot park met een soort dal in het midden, waar de tempel aan de rand ligt. Ik zoek hier een rustig plekje om even mijn journal bij te werken. Als ik rondloop word ik door twee meiden aangesproken. In hun gebrekkige Engels vragen ze mij waar ik vandaan kom en of ze met mij op de foto mogen. Dit is niet de eerste keer, sinds ik in Lombok ben ben ik al meerdere keren gevraagd of er een foto van mij gemaakt mag worden. Toch best interessant een lang, blond en blank meisje in hun islamitische cultuur.

Als ik rond 12.30 uur opzoek ga naar lunch, word ik aangesproken door Abdul. Hij stelt me honderden vragen: waar kom ik vandaan, wat ga ik nu doen, wat ga ik later doen, etc. En deze vragen worden nog meerdere keren door hem gesteld. Ik blijf in het begin een beetje sceptisch, maar kom al wat losser als hij me naar een goede warung heeft gebracht waar ik heerlijk kan lunchen. Hij biedt me aan morgen naar Senggigi te rijden met zijn shuttle bus. Dit kost met 50.000 IRP (€3.50) en dan haalt hij me op bij mijn homestay en zet me af bij mijn verblijf in Senggigi. Na korte twijfel besluit ik het te doen. Het blijft toch wel spannend, want ik moet hem vooraf al betalen. Een goede test om te zien hoe betrouwbaar de bevolking hier is!

Eind van de middag breng ik opnieuw door in de shoppinghal. Gisteren heb ik alleen een kort rondje gelopen. Met lege handen ga ik rond 19.30 uur weer naar mijn homestay. Ik heb een prima dag gehad in Mataram vandaag, maar 's avonds is hier niks te beleven. Ik ben dan ook blij dat ik morgen naar Senggigi kan. Hopelijk ontmoet ik daar nieuwe mensen, want het is toch wel erg stil zonder mensen om mij heen.


Senggigi - 19/20/21 april

De ochtend begint goed, als ik bijna klaar ben met mijn ontbijt staat Abdul voor mijn neus. Hij laat weten dat het iets later wordt, prima! Even voor elf uur ben ik in Senggigi. Ik regel een scooter en rij dan naar het strand. Ik lig al bijna een uur in het zand, als ik boven mij opeens wat gerommel hoor en verder op een donkere lucht zie. Ondanks dat dit in Indonesië nog niks betekent, besluit ik toch mijn spullen te pakken en te gaan lunchen. Dit blijkt goed getimed, want het gast even daarna redelijk hard regenen. Terug bij mijn homestay besluit ik mezelf te verwennen op deze regenachtige dag en een massage te nemen (€5 voor 1 uur!). 's Avonds ben ik net aan het eten, als ik door vier andere backpackers wordt uitgenodigd bij hen aan tafel te komen zitten. Met hen breng ik de rest van mijn avond door.

Voor mijn tweede dag in Senggigi heb ik besloten langs de westkust naar het noorden te rijden. Ik heb gehoord en gelezen dat er daar prachtige stranden zijn. De eerste stranden vallen mij erg tegen. Het zijn vooral grote golven die breken. Maar na een uur rijden en stoppen ontdek ik opeens een heel mooi verlaten strandje. Aan alle houten hutjes te zien vermoed ik dat het hier vooral druk kan zijn met locals. Opnieuw word ik weer aangesproken door een local: Alex. Hij zegt mij dat je hier heel goed kan snorkelen en wil me graag meenemen. Ik wil wel snorkelen, maar niet nu en met hem. Dus zeg hem dat ik morgen terug zal komen met mijn eigen snorkelspullen. Dan kan ik zelf nog bedenken of ik echt naar hem toe ga of alleen ga snorkelen morgen. Ik doe alsof ik weer verder ga, maar ga een eindje verderop op mijn handdoek liggen. Te mooi strand om niet even van te genieten!

Eind van de middag lig ik nog even aan het zwembad, waar ik praat met 4 andere meiden die vandaag aangekomen zijn in Senggigi. 's Avonds eet ik weer alleen en ga dan op tijd slapen. Ik ben erg moe, maar voel me vanavond toch ook wel even heel erg alleen. Ik kijk erg uit naar de bootreis dit weekend en hoop dan heel erg mensen te ontmoeten, liefst ook voor langere tijd.

Mijn derde dag begint heel rustig. Met twee Nederlandse meiden praat ik over onze reizen en help ik hen met het uitzoeken van een Rinjani Tour (grote berg in Lombok). Deze berg wil ik eventueel later nog beklimmen. Daarna ga ik terug naar het mooie strand van gisteren. Ik heb besloten alleen te willen snorkelen, dus probeer een andere ingang te nemen naar het strand. Helaas komt deze precies uit voor het hutje waar Alex gisteren zat. Er is geen ontkomen aan, ik zal met hem gaan snorkelen. Ik zet me er snel overheen en ga dan met hem te water in. Na ongeveer anderhalf uur gaan we weer het water in. Alex zegt dat hij me nog veel meer kan laten zien, maar ik heb voor nu genoeg gezien. Zo bijzonder was het nog niet en ik zal de komende 4 dagen genoeg snorkelen. Als ik hem bedank voor zijn hulp ben ik nog even bang dat hij om geld gaat vragen, maar hij vraagt helemaal niks. Ik moet nog erg wennen aan de gastvrijheid en vriendelijkheid van de mensen hier! Bij de homestay raak ik in gesprek met twee Duitse vriendinnen die samen aan het reizen zijn. Samen met hen ga ik ook eten. Dat laat mij alweer iets minder alleen voelen. Daarna is het tijd om mijn backpack weer in te pakken en nog even goed te genieten van mijn bed!


Komodo eilanden (boottrip) - 22/23/24/25 april

Om 9.30 uur word ik opgehaald bij mijn homestay en naar Bangsal gebracht. Daar moet ik nog lange tijd in een café wachten voordat we naar de boot gaan. Gelukkig raak ik al een beetje aan de praat met een groepje dat naast mij zit. De boot ziet er simpel, maar prima uit. Alle backpacks gaan in het benedendek en wij verplaatsen ons naar het bovendek, onze slaapzaal. Een grote ruimte volgestouwd met allemaal dunne matjes, zo hoog dat je er alleen maar kruipend doorheen kan en nog net rechtop kan zitten. Dat worden 4 fijne dagen met zijn allen! Het is al tegen enen als de boot vertrekt. De rest van de dag breng ik kletsend door met verschillende mensen. Op de boot zit ook een aantal Nederlanders, toch wel zo fijn! Tussendoor wordt een keer gestopt om te zwemmen. Ik sla vandaag nog even over. Rond 18.15 uur gaat de zon onder en wordt het al snel donker op de boot. Groot pluspunt: een prachtige sterrenhemel!! Iedereen gaat al op tijd naar bed.

De volgende ochtend word ik redelijk goed wakker, maar ook wel erg vroeg. Namelijk om 6.30 uur als de zon opgaat. De rest van de drie dagen doen we verschillende dingen; een waterval bezoeken, berg beklimmen op maandagmorgen in de bloedhete zon, heel veel kletsen op de boot, komododragons bezoeken en vooral heel veel snorkelen op de meest mooie plekken!! Ongelooflijk hoeveel paradijselijke strandjes je hier kan vinden en hoe ontzettend helder het water is. Tijdens het snorkelen zien we verschillende vissen, we vinden Nemo en Dory maar zwemmen ook met mantarai's (soort giga roggen). Echt ontzettend gaaf om mee te maken!! Vanaf de boot zien we ook meerdere keren dolfijnen. En nog veel beter dan die keer in Lovina. Het lijkt wel alsof ze voor ons aan het optreden waren.

Na vier dagen is iedereen de boot wel helemaal zat. Hoe ontzettend gezellig het ook is met zijn allen, de droge rijst met flauwe groente kunnen we niet meer zien en iedereen verlangt naar een douche, schone kleren en een goed bed.

Dinsdagmiddag rond drie uur meren we aan in Labuan Bajo, Flores. Hoe het mij vanaf daar is vergaan zal ik in mijn volgende blog schrijven!


Deze week ben ik echt van een dal naar een piek gegaan. Begin van de week heb ik het ontzettend zwaar gehad met alleen zijn en best wel heimwee gehad. Maar aan het eind van de week voelde ik mij helemaal gelukkig en was er geen spoor van heimwee meer te herkennen. Op de boot heb ik veel leuke mensen ontmoet, die mij weer helemaal vrolijk hebben gemaakt en voor een onvergetelijke ervaring hebben gezorgd. Tot nu toe is de boottrip wel echt mijn hoogtepunt van mijn reis, ondanks het primitieve leven daar. En nog het allerleukste van alles: ik heb twee reismaatjes gevonden!! Samen met Betty en Sophie (2 Nederlandse meiden) zal ik naar Java gaan om daar samen rond te reizen en daarna waarschijnlijk nog verder reizen met alleen Sophie. Hoe we dat allemaal gaan doen, moeten we nog even uitzoeken. Ik hou jullie op de hoogte!



Een schone en gelukkige groet vanuit Flores!

-X- Lieke

Week 6: Verjaardag, surfen en barhoppen

Maandag 10 april

Er is er een jarig hoera, hoera! Dat kun je wel zien dat ben ik! Zodra ik mijn kamer uitloop zingt Eline meteen voor me. En als ik mijn telefoon open stromen de eerst felicitaties binnen. Ik voel me meteen jarig! Vandaag heb ik mijn eerste surfles. Met de scooter rijden we naar Selong Blanak, een beginnersstrand. Bul, de vriend van Eline, gaat mij lesgeven. Na een korte uitleg in het zand, gaan we het water in. De eerste tellen vind ik het helemaal niks en denk ik alleen maar: Ik hou helemaal niet van zout water, hoe heb ik ooit gedacht dat surfen leuk kon zijn? Maar gelukkig is Bul een goede leraar en lukt het me al snel om op het bord te staan. Ik vind het meteen een stuk leuker! Als bewijs maakt Eline nog wat foto's van me. Na 3.5 uur gaan we weer het water uit en richting 'huis'. In de middag regel ik met Eline mijn visumverlenging (mijn visum is 60 dagen geldig, terwijl ik er 90 nodig heb!) en bel ik met mama. Vanmiddag heb ik ook de leukste felicitatie gekregen: Jonne, Mijke en mama hebben mij op creatieve wijze toegezongen en samen met papa een hele leuke felicitatiefoto gemaakt!

Eline en Bul doen goed hun best om mij jarig te laten voelen. Eline zoekt zich rot naar slingers en taart en Bul regelt verse vis voor op de barbecue. Samen met vrienden van Bul eten we dit op. De avond brengen we met zijn allen door bij Jungle bar met live muziek.

Wat een heerlijke verjaardag zo in mijn zomerse kleren!


Dinsdag 11 april

Als ik bij het wakker worden mijn spierpijn voel, besluit ik meteen vandaag niet te gaan surfen. Samen met Eline ga ik naar Kuta beach, lekker kletsen, zonnen en zwemmen! Ik hou d'r van. Rond half 6 gaan we naar Seger beach. Zo'n 10 minuten rijden met de scooter. Vanaf een heuvel hebben we een prachtige zonsondergang. Hier kan ik wel aan wennen hoor! 's Avonds leert Eline mij hoe je eet bij een Warung. Dat klinkt een beetje raar, maar zonder haar had ik niet geweten wat te doen! Naast je rijst kan je allemaal verschillende dingen kiezen: groentes, kip, vis, aardappel, corn, noem het maar op! Goed om te weten is dat kip en vis best prijzig zijn. Uiteindelijk ben ik maar €1.50 kwijt voor mijn hele maaltijd! Goed om te weten, als ik straks lowbudget als backpacker verder ga. De avond brengen we door bij Sandbar. Ik rijd er heen, best spannend! Maar van Eline moet ik rijden, zodat ik kan oefenen voor als ik straks alleen reis. Het gaat al snel weer wat beter. Sandbar is een leuke plek in, zoals de naam al zegt, het zand aan het strand! We drinken een paar Bintangs met onze voetjes in het zand.


Woensdag 12 april

Surfles nummer 2! Maandag heb ik op een softboard gesurfd, dus vandaag moet ik van Bul een hardboard nemen. Dit is toch nog wel erg lastig! Ik glijd continu weg, wat het surfen weer een stuk minder leuk maakt. Na de break wissel ik toch van board en gaat het meteen weer een stuk beter!

In de middag bij de villa maken Eline en ik Pisang Goreng (gefrituurde banaan). Zodra ik Eline vertelde dat ik dit heb leren maken in Lovina, wilde zij het meteen ook proberen. Het is ons erg goed gelukt, vinden wij zelf! Bul lacht ons uit, blijkbaar hebben we de verkeerde bananen gebruikt. Gelukkig plakt hij er nog wel achteraan dat hij het heerlijk vindt smaken. Daarna leer ik Bul en Eline het kaartspel 'King of Hearts'. Dit heeft hetzelfde effect op hen, zoals het eerst op mij had. Ze vinden het geweldig en willen niet meer stoppen. We stoppen enkel even voor het avondeten. Waarbij we met zijn drieën een hele leuk warung aan het strand ontdekken, waar het eten en de sapjes heerlijk zijn en opnieuw totaal niet duur! De rest van de avond brengen we door bij de villa met vrienden van Bul en 'King of Hearts'.


Donderdag 13 april

Vandaag neem ik weer een rustdag van het surfen, toch wel fijn zo om-en-om! Eline en ik gaan terug naar de warung van gisteravond. Zij doet haar belastingaangifte en ik schrijf mijn blog van vorige week. Om ons heen is veel drukte: de Tour de Lombok begint vandaag en de finish is recht voor onze warung. We dachten de tijd goed in de gaten te hebben gehouden, maar helaas zitten we opgesloten. Of tenminste, onze scooter. Dat betekent terug lopen naar de villa! Eind van de middag gaan we met Bul naar een strand. Een van zijn vrienden haakt ook aan. Eerst wat schelpen zoeken en daarna genieten met wat palmeiland en nootjes. Ik vind het heel gezellig, op deze manier kan ik het wel langer dan een week uithouden hier!

Voor het avondeten spreken we af met Lotte en Juliette. Lotte is een oud studiegenootje van Eline en ook aan het reizen. We hebben het erg gezellig met zijn vijven! Na het eten doen we wat drankjes en dansjes bij Surfersbar, samen met alle vrienden van Bul.


Vrijdag 14 april

Surfdag nummer 3! Na mijn ervaring van de vorige keer, heb ik met Bul afgesproken vandaag weer een softboard te gebruiken, maar wel een kleiner board. Zo kan ik goed oefenen met opstaan, maar is het niet meer zo makkelijk. Voordat we beginnen is het eerst tijd om mee te doen aan de Indonesische cultuur: ontbijten met rijst! Het verbaasd me hoe goed mij dit nog smaakt, ik denk dat ik hier wel aan zou kunnen wennen. Het grootste deel van de surfles heb ik Ditta als instructeur. Een vriend van Bul die ook graag instructeur wil worden. En door mij les te geven kan hij goed 'oefenen'. Het gaat prima, maar is wel even wennen na de lessen met Bul.

Bul en Ditta nemen ons in de middag mee naar een viewing point. Volgens hen is het uitzicht vanaf daar geweldig. Alleen hadden ze even achterwegen gelaten wat een weg we moeten afleggen... Over keien en zandwegen de heuvel op. Wat ben ik blij dat de jongens rijden! Voor hen is scooterrijder hun tweede natuur, dus deze wegen gaat hen prima af. Het uitzicht is zeker mooi en het is erg gezellig zo samen. Gelukkig gaan we voor zonsondergang weer terug. Ik moet er niet aan denken om deze weg in het donker te moeten afleggen!

De avond brengen we door bij Jungle bar waar we met zijn allen King of Hearts spelen. Ik vind het heel grappig om te zien hoe leuk iedereen dit kaartspel vind. Dus voor iedereen thuis: zet je schrap, want dit krijg je zeker te leren als ik er weer ben! Rond 0.00 uur gaan we weer naar huis en maak ik met Eline plannen voor de rest van mijn reis, geïnspireerd op haar reis vorig jaar.


Zaterdag 15 april

Samen met Eline heb ik een hele luie ochtend. Op haar laptop bekijken we alle foto's van de afgelopen dagen. Wat er nogal een hele hoop zijn, met name door het surfen! Daarna gaan we met zijn tweeën brunchen. Eline brengt ons naar El Bazar, een Marokkaans restaurant met een Nederlandse eigenaar. We nemen plaats in een prachtige binnentuin en even voelt het alsof ik helemaal niet meer in Indonesië ben!

In de middag gaan we met Ditta, Bul, Lotte en Juliette naar een waterval in Kuta. Het is een soort secret spot, we zijn dan ook de enige daar. Heerlijke plek voor een duik! Na de waterval gaan we door naar monkeybeach. Ja je leest het goed, een strand vol apen! Terwijl iedereen de apen voert, hou ik liever wat afstand. De apen komen lief over, maar gezien ik niet ingeënt ben tegen Rabiës neem ik liever geen risico.

We maken thuis chickenwraps als avondeten en gaan dan door naar Rasta bar. Elke avond heeft een andere bar 'zijn avond' met live muziek. Op die manier is geen avond hetzelfde, hartstikke leuk! Dit keer is de live muziek ook weer heerlijk om op te dansen.


Zondag 16 april

Vandaag is alweer mijn laatste dag bij Eline in Kuta. Ondanks dat ik besloten had na mijn derde surfles te stoppen, hebben Bul en Eline mij toch overgehaald om vandaag mee te gaan naar Gerupuk Inside. Een surfsport middag in een baai. Wat betekent dat je niet even kan uitrusten door te gaan staan, maar dat je continu op je board ligt en moet zwemmen. Maar volgens Eline is het een hele gave ervaring. Als ik het water in duik word ik meteen overspoeld door een gigantische golf. En heb nog maar net genoeg adem gehapt om het vol te houden. Fijn, ik ben al half uitgeput voordat ik mijn eerste golf heb gepakt... Bul en Eline praten met moed in en dan vang ik mijn eerste golf. Het is geweldig!! Doordat er geen beachbreak is, kun je echt de hele golf blijven staan. Het voelt fantastisch. En volgens Eline zag het er ook fantastisch uit. Helaas is het ook alleen bij die golf gebleven. De rest van de tijd ben ik alleen maar bezig om te duck diven (onder de golven door zwemmen) bij alle grote golven die breken... Ik heb er totaal geen zin meer in en voel me helemaal uitgeput. Na een tijd geef ik dan ook bij Bul aan dat ik er klaar mee ben. Terug in de boot begrijp ik van Eline dat de golven wel erg heftig waren vandaag en dat het haar helemaal niet is gelukt om een golf te vangen.

Omdat het vanavond mijn laatste avond is, gaat Bul vanmiddag terug naar zijn dorp om een kip voor mij te vangen. Dat is een beetje traditie geworden hier: verse kip op de barbecue op de laatste avond van vrienden van Eline. Ondanks dat het er van te voren niet allemaal heel fraai uit zag, smaakt het wel heerlijk! Een hoop van Bul's vrienden schuiven tijdens het eten aan. Dat vind ik toch best bijzonder hier, iedereen schuift maar aan en eet maar mee zonder ook maar iets te vragen of mee te betalen. Gelukkig is het eten hier erg goedkoop. Maar toch is het iets waar ik deze week erg aan heb moeten wennen. Als toetje laten Eline en ik de jongens kennismaken met marshmallows. Ze vinden het allemaal heerlijk! Mijn laatste avond brengen we al dansend door bij Surfersbar.


Morgenochtend vroeg vertrek ik naar Mataram om mijn visumverlenging af te handelen en mijn paspoort weer op te halen. Vanaf daar zal ik alleen verder reizen. Dat zal heel erg wennen zijn na 5 weken Lovina en een week met Eline. Vooral deze afgelopen week heb ik het echt super gehad! Ik weet dan ook al bijna zeker dat ik aan het eind van mijn reis terugkom naar Kuta om daar nog een paar dagen door te brengen. Maar eerst, reizen!


Een vrolijke groet, vanuit Kuta, Lombok!

-XXX- Lieke